text by curator Maria Kenanidou

ILLUMI*nations*

A text on Marias' Papacharalambous work by curator & art historian Maria Kenanidou

Ελληνικό κείμενο

English text

Η πρόταση της Μαρίας Παπαχαραλάμπους στο γενικό πλαίσιο της 54th International Art Exhibition ILLUMInazioni – ILLUMInations, αποτελεί μια εικαστική διαπραγμάτευση του κοινού πανανθρώπινου ζητήματος της αναζήτησης ευτυχίας ως εννοιολογικής ενοποίησης των εθνών (nations), με την πραγμάτωσή της ως διαδικασία αυτοφωτισμού. Με συνδετικό ιστό τον ουμανισμό της, τα έργα της, αναδύουν την ποιητική της μνήμης, κοινή και υπαρκτή μέσα από το πολυπολιτισμικό αμάλγαμα των εθνών παρόλες τις διαφοροποιήσεις, την ετερογένεια και τις κατακερματιστικές αντιλήψεις πρόσληψης την έννοιας της ευτυχίας ως φωτισμό, αυθυπέρβαση, αλληλοπεριχώρηση και ενεμπόδιστα απελευθερωμένη επικοινωνία προσώπων. Η τέχνη της ως αντίδοτο, ως μέσο αντίστασης απέναντι στη παθολογία της culture of fear, δεν είναι υπερκοσμική ούτε μελλοντολογική ούτε εσχατολογική, αλλά είναι καθαρά ενδοκοσμική. Στοχεύει την αυξημένη άσκηση κοινωνικού ελέγχου, μέσω της χειραγώγησης της πληροφορίας, έτσι ώστε να δικαιολογήσει τις κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικές ανάγκες και επιταγές της σύγχρονης καταναλωτικής κοινωνίας. Θέτει υπό αμφισβήτηση τις συνήθεις συμβάσεις και εισβάλει στον κοινωνικό χωροχρόνο, επιθυμώντας να ενεργοποιήσει τον μη συνειδητό μηχανισμό κατασκευής της καθημερινής πραγματικότητας του θεατή, ενάντια στη προκατασκευασμένη έννοια της φαινομενικής υπονομευτικής και μονότονης προβλεψιμότητας. Τον εισάγει σε μια εμπειρία εμβύθισης, μία διεπαφή, η οποία συνδυάζει διαφορετικά τεχνικά συστήματα που αντικαθιστούν ή επαυξάνουν την ανάδραση σε μία ή παραπάνω αισθήσεις, πολύ -αισθητικά, βασισμένα στη όραση και την ακοή. Προτείνει «την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν» την λύση των δεσμών της αλληγορίας του σπηλαίου της Πολιτείας του Πλάτωνα, ώστε να βγεί χωρίς φόβο στο φως, να κάνει ελεύθερα τις επιλογές του στον παρόντα χρόνο, χωρίς αυτές να επηρεάζονται από τυχόν περιοριστικές συνθήκες της ζωής του στο παρελθόν, από εμπειρία απουσίας νοήματος. Ταυτίζεται με την αντίληψη του Πλάτωνα που υποστηρίζει ότι με την καλλιέργεια του λογικού και της κρίσεως, με τη γνώση, μπορούμε να φθάσουμε στην αντίληψη του αγαθού και στην ευτυχία. Επιχειρεί μια εικαστική διερεύνηση του ψυχοδιανοητικού επίπεδου του θεατή με εκπαιδευτικό τρόπο προτείνοντας την αυτοεκπαίδευσή του, ως φάση της συνειδητοποίησης και βιωματικής υπέρβασης της αδράνειας της απάθειας και της ακηδίας. Με αυτοβιογραφικές εκκινήσεις προκαλεί προσφέρει εναύσματα για στιγμές διαύγειας, όπου μπορούν να μας οδηγήσουν στη συνειδητοποίηση της επιτακτικής ανάγκης για αλλαγή του τρόπου ζωής μας, με μια πιο αυθεντική ουσιαστική προσέγγιση πραγμάτων, απορρίπτοντας τους υλιστικούς στόχους ζωής ως τρόπους διαφυγής-απόδρασης από την ιδέα ότι είμαστε θνητοί καθώς η ευτυχία του ανθρώπου δεν δεσμεύεται από την ύλη ή τον χώρο. Ευτυχία, ως άρνηση της εμπάθειας, της αλλοτρίωσης της υπαρκτικής αυτοτέλειας του προσώπου, των συμβατικών, ουτοπικών εξωραϊσμών και των ιδεαλιστικών ψευδαισθήσεων, των κοινωνικών συμβατικοτήτων και της ένοχης αστικής ευπρέπειας, ως κατάφαση στην αλήθεια του ανθρώπου, στις φανερές και κρυμμένες αντιστάσεις της αυτονομημένης φυσικής του ατομικότητας, της προσωπικής ετερότητας και ελευθερίας των προσώπων, που συνιστούν το Είναι. Μαρία Κενανίδου επιμελήτρια

Maria Papacharalambous' proposal within the general frame of the 54th International Art Exhibition ILLUMInazioni – ILLUMInations, constitutes a visual negotiation of the common human issue of the search for joy as a conceptual unification of nations, along with its realization as a process of self-illumination. With its humanism as a connective tissue, her art brings forth the poetics of memory, common and existent through the multicultural amalgam of nations, despite any differences, heterogeneities and detrimental notions of conceiving joy as illumination, transcendence, intertwinement and uninhibitedly liberated communication between people. As antidote, as a means of resistance against the pathology of the culture of fear, her art is neither supracosmic nor futuristical nor eschatological, but purely infracosmic. Through the guidance of information, it aims at the increased performance of social control so that she can give justice to the socio-politico-economic needs and dictates of contemporary consumerist society. She renders conventional compromises doubtful and intrudes upon the social spacetime, desiring to set into motion the unconscious mechanism producing the everyday reality of the beholder against the prepackaged notion of a seemingly belittling and mundane prognostication. It introduces an experience of immersion, an intercontact, which combines different technical systems that replace or increase the feedback in one or more senses, multisensually, based on vision and sight. It proposes «την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν», the breaking of the shackles of the allegory of the cave in Plato's Republic, so that it fearlessly emerges into the light, frees its choices in the now, without them being influenced by possibly limiting conditions of its life in the past, by an experience devoid of meaning. It identifies itself with Plato's notion, according to which we can garner the understanding of the good and of joy through the growth of logic, judgement, and knowledge. It attempts, in an educational way, a visual exploration of the psychointellectual level of the beholder, proposing its selfeducation as a phase of the understanding and experiential transcendence of inertia, apathy and spiritual lethargy. With autobiographical motions, it causes sparks for moments of illumination, which can lead us to the realization of the pressing need for changing our way of living our life, with a more authentic, substantial approximation towards things, refuting materialistic aims in life as merely ways of escape from the idea that we are mortals, even though the joy of man is not bound either by matter or space. Joy, as the refusal of empathy, isolation and existential distinctness of the person, of conventional, utopian beautifications and idealistic hallucinations, of social conventionalities and the accused urban preppiness, as an affirmation of the truth of man, in the open and hidden acts of resistance of its autonomous, physical individuality, of its personal otherness and liberation of people, who constitute Being. Maria Kenanidou Curator

Text by Curator Lydia Chatziiakovou

HereNowHappiness

A text on Marias' Papacharalambous work by curator Lydia Hadjiacovou

Ελληνικό Κείμενο

English Text

Ένα πρόγευμα μαγειρεμένο από δύο Μαρίες, μια εικαστικό και μια επιμελήτρια…. Μια σύνθεση για μαρίμπα, γραμμένη για την Ευτυχία, δύσκολη στην εκτέλεσή της ακόμη και για τους δημιουργούς της… Μια performance για πιάνο, φωνή και λόγο που αφηγείται την ιστορία της έννοιας «Ευτυχία»…. Μια σειρά συνεντεύξεων/μονολόγων/εξομολογήσεων ανθρώπων του πνεύματος γύρω από την Ευτυχία… Θεατρικές performances και αυτοσχεδιασμοί…. Αναρίθμητες επιστολές και κείμενα σταλμένα με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο… Μερικές μόνο από τις απαντήσεις στο κάλεσμα της Μαρίας Παπαχαραλάμπους να προσδιοριστεί η έννοια της Ευτυχίας. Στο project “Here & Now. Happiness”[1], η Μαρία Παπαχαραλάμπους συνοψίζει τη μέχρι τώρα εικαστική πορεία της, στην οποία χρησιμοποιεί ένα μεγάλο αριθμό διαφορετικών μέσων – κυρίως ζωγραφική, γλυπτική και βίντεο. Παράγει ένα συνολικό έργο σε εξέλιξη με θέμα την Ευτυχία και την αναζήτησή της, στο πλαίσιο του οποίου καλεί άλλους δημιουργούς και ανθρώπους του πνεύματος –συγγραφείς, ηθοποιούς, μουσικούς, ποιητές, σκηνοθέτες…– να καταθέσουν τη δική τους άποψη, ο καθένας στο μέσο του. Αυτό είναι το τρίτο μέρος ενός ευρύτερου project, το πρώτο μέρος του οποίου έφερε τον τίτλο “Here & There”[2], και το δεύτερο “Unlimited Potentials”[3]. Η στάση που η Παπαχαραλάμπους υιοθετεί μέσα από τη συνολική αυτή εγκατάσταση αποκαλύπτει την πρόθεσή της να αναλάβει την ευθύνη που της αναλογεί ως καλλιτέχνη απέναντι στο σύνολο, να «εκδημοκρατίσει» την τέχνη της, μετατρέποντάς την σε μια πλατφόρμα για δημόσια συζήτηση, επικοινωνία και διάλογο. Αντίθετα με τα όσα περιγράφει ο Boris Groys (Politics of Installation, e-flux journal 2009, http://www.e-flux.com/journal/view/31), σύμφωνα με τον οποίο, παρόλη την φαινομενική εκδημοκράτιση που υπαγορεύει η εικαστική εγκατάσταση, δεν παύει να ακολουθεί τελικά τους νόμους που θέτει ο ίδιος ο καλλιτέχνης, και άρα κάθε άλλο παρά δημοκρατική είναι, στην περίπτωση της Παπαχαραλάμπους, η εκδημοκράτιση είναι ουσιαστική, εφόσον καλεί τόσο το κοινό όσο και άλλους δημιουργούς να συμμετάσχουν ενεργά στο τελικό έργο, χωρίς να θέτει συγκεκριμένους κανόνες, προδιαγραφές ή προσδοκίες για το αποτέλεσμα. Η «βιβλιοθήκη» των απόψεων που συγκεντρώνονται παρουσιάζεται με ποικίλους τρόπους στο έργο της και δίνεται στο κοινό ανεπεξέργαστη, προκειμένου να αξιολογηθεί, να κατηγοριοποιηθεί και να ερμηνευθεί από αυτό. Το έργο που προκύπτει δεν είναι σε καμία περίπτωση διδακτικό. Δεν προσδιορίζει μία μορφή Ευτυχίας, ή μια απόλυτη γνώση ή μια απόλυτη αυθεντία που την κατέχει, στο βαθμό που αυτά δεν υφίστανται. Με τρόπο αντίστοιχο με αυτόν του Joseph Jacotot, του Αδαή Δασκάλου του 19ου αιώνα στον οποίο αναφέρεται ο Jacques Rancière (in The Ignorant Schoolmaster / Le Maitre Ignorant, editions Fayard, 1987), η Παπαχαραλάμπους παραδέχεται πως δεν κατέχει τις απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει. Αντίθετα, τα θέτει απλά ως αφορμή για να προτείνει μια μέθοδο, ένα δρόμο –με αναρίθμητες διακλαδώσεις– προς τη γνώση, χωρίς όμως να γνωρίζει και η ίδια πού θα οδηγηθεί ο θεατής/«μαθητής». Ο θεατής συμμετέχει στο έργο ουσιαστικά και συνθετικά, αγγίζοντας τη δική του, προσωπική γνώση/αλήθεια. Τα έργα της Παπαχαραλάμπους εντάσσονται στο πλαίσιο αυτό για να προσφέρουν παραδείγματα του κόσμου της –όχι ως συνταγή, αλλά ως παράδειγμα, ενδεικτικό των πολλαπλών διαδρομών που μπορεί να οδηγήσουν σε πολλαπλές, όσο και προσωπικές, αναγνώσεις. Ένα αρχείο αποκομμάτων από άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά, σκέψεις άλλων ή της ίδιας της καλλιτέχνη, ακόμη και των παιδιών της, χρησιμεύουν ως ένας θησαυρός αποσπασματικών ιδεών, ως εναύσματα για ενδοσκόπηση. Τι αξία προσδίδει ο χρόνος στο προσωπικό αρχείο, όποιου χαρακτήρα, ιδωμένο μέσα από το στόχο της κατάκτησης της Ευτυχίας; Η καλλιτέχνις κάνει η ίδια μια ανασκόπηση, αναμόχλευση του δικού της αρχείου, συνειδητοποιώντας εκ των υστέρων το νόημα των λέξεων και των άρθρων που επέλεγε να φυλάει για 20 περίπου χρόνια. Το φαινομενικά ετερόκλητο αυτό πλήθος πληροφοριών, μέχρι τώρα αταξινόμητο και άρα δυσερμήνευτο, την οδήγησε στο δικό της «εδώ και τώρα». Ένας οδηγός ζωής που βρίσκει το νόημά του μόνο με το πέρασμα του χρόνου, αναδρομικά, στην κατάλληλη συνθήκη. Ο ρόλος του χώρου και του χρόνου είναι σημαντικός στο έργο της Μαρίας Παπαχαραλάμπους. Το πρώτο μέρος της τριλογίας, “Here & There”, δίνει έμφαση στη σχέση του εδώ με το εκεί. Το εκεί μετατρέπεται στην επανάληψη του εδώ εάν αφαιρέσει κανείς το σύμβολο του χρόνου “t” από τη λέξη “there”. Η χρονική και χωρική απόσταση που μας χωρίζει από τα πράγματα δεν είναι αρκετή ίσως για να συνειδητοποιήσουμε την πραγματική τους αξία; Για να τα θέσουμε στη σωστή τους προοπτική; Ή για να ξεχάσουμε; «Φέρνει κι ο χώρος τη λήθη όπως κι ο χρόνος. … Ο χρόνος, λένε, φέρνει τη λησμονιά. Μα κι ο αέρας του ανοιχτού ορίζοντα είναι ένα πιοτό επίσης, και αν το αποτέλεσμά του είναι λιγότερο ριζικό, δε σημαίνει πως, για το λόγο αυτό, είναι και λιγότερο γρήγορο.» (Το Μαγικό Βουνό, Τόμας Μανν, μτφρ. Άρη Δικαταίου, εκδόσεις Ζαχαρόπουλος, Τόμος Α’, σελ. 8) “Unlimited Potentials”… Παιχνίδια και ρουχαλάκια παιδικά, σχέδια πουλιών, δέντρων, συννεφάκια, αγγελάκια… ένα σύμπαν παιδικό συναρμολογημένο από αντικείμενα και υφάσματα μεταφέρεται σε μια σειρά από επίτοιχα έργα, με έντονη τη ζωγραφική τους ποιότητα. Οι εικόνες που δημιουργούνται μας υπενθυμίζουν την εποχή εκείνη της ζωής μας στην οποία πιστεύαμε πως όλα είναι πιθανά, τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τον κόσμο γύρω μας. Η χειροτεχνική διάσταση των έργων εντείνει το αίσθημα των άπειρων δυνατοτήτων, ενώ παραπέμπει επίσης στον παιδικό αλλά και στον γυναικείο/μητρικό κόσμο. Διακριτικά στοιχεία, τέσσερα καλειδοσκόπια, φτιαγμένα από την καλλιτέχνη, παραπέμπουν στην Ευτυχία ως μια έννοια εξαρτώμενη από τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα αλλά και ως κάτι που διαρκώς μεταβάλλεται. Τελικά, πόση είναι η σημασία της δημιουργίας, της ποίησης, για μια Ευτυχισμένη ύπαρξη;

A breakfast cooked by two Marias, an artist and a curator… A synthesis composed for marimba, written for Happiness, difficult to be performed, even by its creators… A performance for piano, vocals and words, narrating the history of the concept of Happiness… A series of interviews/monologues/confessions on Happiness by intellectuals… Performances and improvisations… Countless letters and texts sent through email… These are only a few of the responses to Maria Papacharalambous’ invitation to define the concept of Happiness. In the project “Here & Now. Happiness”[4], Maria Papacharalambous sums up her up to date oeuvre, in which she uses a number of different media –mainly painting, sculpture and video. She produces a work in progress that engages with the theme of Happiness and its search. In the frame of the project she invites other authors and intellectuals –writers, actors, musicians, poets, directors…– to contribute their own opinion, each one through their own medium. This is the third part of this wider project, following “Here & There”[5], and “Unlimited Potentials”[6]. Through this installation, Papacharalambous adopts an attitude indicative of her intention to undertake the responsibility owed to the collective good by an artist; to “democratize” her art, transforming it into a platform for public discussion, communication and dialogue. According to Boris Groys (Politics of Installation, e-flux journal 2008, http://www.e-flux.com/journal/view/31), even though the artistic installation creates the circumstances for a phenomenical democratization, it does not cease to follow the laws imposed by the artist, so that it is anything but democratic. In the case of Papacharalambous though, the democratization is substantial, since she invites the public, as well as other authors to actively participate in the work, without dictating specific rules, prerequisites or expectations for the final result. The “library” of opinions gathered is presented in her work through various ways and is offered to the public without prior elaboration, in order to be evaluated, categorized and finally interpreted at will. In consequence, the resulting work is anything but didactic. It does not define a singular, unique form of Happiness, nor an absolute knowledge or authority which possesses that, since it denies the existence of such things. In a way which references Joseph Jacotot, the 19th century Ignorant Schoolmaster, to whom Jacques Rancière pays tribute (in The Ignorant Schoolmaster / Le Maitre Ignorant, editions Fayard, 1987), Papacharalambous admits that she does not possess the answers to her questions. On the contrary, she poses them as a mere occasion to suggest a method, a path –with countless ramifications– towards knowledge, without however herself knowing where the spectator/“pupil” will be led. The spectator participates in the work, substantially and synthetically, reaching for his/her own, personal knowledge/truth. Papacharalambous’ works are presented in this framework, in order to offer examples of her world –not as a recipe, but as a mere example, indicative of the multiple paths that can lead to multiple, as much as personal, interpretations. An archive of cuttings from articles in newspapers and magazines, thoughts by others or herself and her children, are used as a thesaurus of fragmented ideas, instigations for introversion introspection. What is the value that time attributes to one’s personal archive –of whatever qualities– seen through the ideal of conquering Happiness? The artist attempts a retrospection, a scarification of her own archive, retrospectively realizing the meaning of the words and articles which she chose to conserve for approximately 20 years. The seeming heterogeneous multitude of information, up to now unregistered and thus inexplicable, led her to her own “here and now”. A set of instructions for life, whose meaning is allocated through time, retrospectively, and under the opportune circumstances. The role of space and time is important in the work of Maria Papacharalambous. The first part of her trilogy “Here & There”, gives emphasis on the relationship between these two spatial adverbs. “There” is transformed into “here” if one takes out the symbol of time “t”. But isn’t the distance in time and space separating us from things enough to make us realize their true value? Enough to make us view them in the right perspective? Or to make us forget them? “Space, like time, gives birth to forgetfulness… Time, they say, is water from the river Lethe, but alien air is a similar drink; and if its effects are less profound, it works all the more quickly.” (Thomas Mann, The Magic Mountain, transl. John E. Woods, Vintage International, USA, 1995; volume 1, p. 4) “Unlimited Potentials”… Children’s toys and clothes, drawings of birds, trees, clouds, angels… a child’s universe, assembled by objects and pieces of fabrics, transferred in a series of pieces, with a clear painterly quality. The resulting images remind us of that time in our lives, when we thought that anything was possible, for ourselves and the world around us. The handicraft quality of the works enhances the feeling of infinite possibilities, while it references the infantile and female/maternal world. Discreet elements, four kaleidoscopes, made by the artist, function as a reference to Happiness as a concept dependent on the way we see things, as well as something that is constantly changing. Finally, what is the value of creation, poesis, for a Happy existence? Lydia Chatziiakovou January 2011

---

[1] Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης – Project Space, Δεκέμβριος 2010 – Ιανουάριος 2011.

[2] APOTHEKE Contemporary Arts, Ίδρυμα ARTos, Γκαλερί Αργώ, Λευκωσία, Ιούνιος 2010.

[3] Μπιενάλε Καΐρου, Δεκέμβριος 2010.

[4] Macedonian Museum of Contemporary Art (Thessaloniki, Greece) – Project Space, December 2010 – January 2011.

[5] APOTHEKE Contemporary Arts, ARTos Foundation, Argo Gallery, Nicosia, June 2010.

[6] Cairo Biennale, December 2010.

photos from Marias Papacharalambous' events

Σάββατο, 15/01/2011

“Happy Food”

Performance της Μαρίας Παπαχαραλάμπους με τη συμμετοχή της επιμελήτριας Μαρίας Κενανίδου.

Δύο Μαρίες, μία εικαστικός και μία επιμελήτρια, πειραματίζονται με φαγώσιμα υλικά, για να απαντήσουν στο ερώτημα: πόσο ευτυχές μπορεί να είναι το αποτέλεσμα όταν ξεχνάμε τη γεύση και επικεντρωνόμαστε στην όραση;

(Η performance πραγματοποιήθηκε στο χώρο του Project Space)

A performance by Maria Papacharalambous, with the participation of curator Maria Kenanidou.

Two Marias, an artist and a curator, experiment with food in order to answer the following question: how happy can we be when we forget taste and focus on sight?

(The performance took place in Project Space)

Σάββατο, 15/01/2011,

“Unroll/not to consume happiness without producing it”

Performance από τη σκηνοθέτη και σεναριογράφο Ελένη Θεοδωρίδου.

«Θα φτάσω μέχρι μέσα μου για να βρω την ευτυχία μου. Η ευτυχία όμως είναι ζυγός αριθμός. Είναι εσύ κι εγώ. Δείξε μου την και θα στην στείλω πίσω για να την θυμάσαι.»

(Η performance πραγματοποιήθηκε στο χώρο του Project Space)

“Unroll/not to consume happiness without producing it”

A performance by the director and scriptwriter Eleni Theodoridou.

“I will reach my innermost being in order to find my happiness. But happiness is an even number. It is you and me. Show it to me and I will send it back to you so that you may remember it.” (The performance took place in Project Space)

Σάββατο, 15/01/2011, 12.00

“First Move”

Γεωργία Συλλαίου, φωνή, κείμενα

Σάκης Παπαδημητρίου, πιάνο, κείμενα

Μία performance με λόγο και ήχο που αφορά τη δημιουργικότητα, την αρχή και την εξέλιξη μιας καλλιτεχνικής πράξης στο χρόνο, με κύριο στοιχείο τον αυτοσχεδιασμό και τη διαισθητική επικοινωνία. Η διαδρομή της “πρώτης κίνησης”.

(Η performance πραγματοποιήθηκε στο Αμφιθέατρο του Μουσείου)

“First Move”

Georgia Sylleou, vocals, words

Sakis Papadimitriou, piano, words

A performance of speech and sound concerned with creativity, the beginning and development of an artistic act in time, with improvisation and intuitive communication as its primary elements. Pictured is the “first move”. (The performance took place in Project Space)

Τρίτη, 4/01/2011, 16.30

“Ευδαίμονες”

Ένας αυτοσχεδιαστικός μονόλογος από την ηθοποιό Δέσποινα Γκάτζιου (Το Πρόχειρο Θέατρο) με άξονα 2 κείμενα: το β’ στάσιμο της Αντιγόνης του Σοφοκλή και ένα απόσπασμα από το διήγημα «Το φονικό της Ιζαμπέλας Μόλναρ» του Δημήτρη Χατζή.

“The Blissful”

An improvised monologue performed by actress Despina Gatziou (The Makeshift Theater) with two texts as its axes: the second stanza in Sophocles' Antigone and an excerpt from the novel The Murder of Isabella Molnar, by Dimitris Chatzis.

Τρίτη, 4/01/2011, 15.00

“Η Μελωδία της Ευτυχίας”

H Μαρία Παπαχαραλάμπους και o Αχιλλέας Κεντώνης παρουσιάζουν έργα βίντεο, καθώς και την εγκατάσταση “Η Μελωδία της Ευτυχίας” – έναν μηχανισμό παραγωγής ηχητικής δίνης, ευρεσιτεχνία του Αχιλλέα Κεντώνη. Η παρουσίαση περιλαμβάνει συζήτηση με το κοινό.

“The Sound of Happiness”

Maria Papacharalambous and Achilleas Kentonis present works, videos, as well as the installation “The Sound of Happiness” – a machine that produces sound vortexes, invented by Achilleas Kentonis. The presentation includes open discussion with the audience.

_________________________________________

Ένα αρχείο αποκομμάτων από άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά, σκέψεις άλλων ή της ίδιας της καλλιτέχνη, ακόμη και των παιδιών της, χρησιμεύουν ως ένας θησαυρός αποσπασματικών ιδεών, ως εναύσματα για ενδοσκόπηση. Τι αξία προσδίδει ο χρόνος στο προσωπικό αρχείο, όποιου χαρακτήρα, ιδωμένο μέσα από το στόχο της κατάκτησης της Ευτυχίας; Η καλλιτέχνις κάνει η ίδια μια ανασκόπηση, αναμόχλευση του δικού της αρχείου, συνειδητοποιώντας εκ των υστέρων το νόημα των λέξεων και των άρθρων που επέλεγε να φυλάει για 25 περίπου χρόνια. Το φαινομενικά ετερόκλητο αυτό πλήθος πληροφοριών, μέχρι τώρα αταξινόμητο και άρα δυσερμήνευτο, την οδήγησε στο δικό της «εδώ και τώρα». Ένας οδηγός ζωής που βρίσκει το νόημά του μόνο με το πέρασμα του χρόνου, αναδρομικά, στην κατάλληλη συνθήκη.

Λυδία Χατζηιακώβου
Επιμελήτρια

Επίσης ανάρτηση κειμένων που γράφτηκαν από θεωρητικούς της τέχνης, φιλοσόφους, ψυχολόγους, καλλιτέχνες κλπ

An archive of cutouts from articles in newspapers and magazines, thoughts of the artist or others, even her children, function as a rich repository of piecemeal ideas, as initiations into inner probing. What value does time impart anyone's personal archive when it is seen through the perspective of the discovery of happiness? The artist herself engages in a retrospection, a reexamination of her own archive, realizing the meaning of the words and articles she chose to keep for about 25 years. This seemingly heterogeneous miscellany of information, until now unclassified and therefore uninterpreted, led her to her own “here and now”. A life guide that is given meaning only with the passing of time, retrospectively, in the right circumstances.

Lydia Hadjiiacovou

Curator

Texts written by art theoreticians, philosophers, psychologists and artists will also be posted.

_________________________________________

Διαδραστικό παιχνίδι από τους επισκέπτες στα έργα της Μαρίας Παπαχαραλάμπους. (Καθ' όλη τη διάρκεια της έκθεσης)

Interactive game between the visitors and the works of Maria Papacharalambous (Throughout the exhibition)

__________________________________________

Σάββατο 18/12/2010 & Τρίτη 4/01/2011

"Επειδή χάθηκα στο δρόμο, άσε με να περάσω εδώ τη νύχτα"

Εργαστήρι συζήτηση σε δύο μέρη με την ιστορικό τέχνης, επιμελήτρια Θάλεια Στεφανίδου και νέους εικαστικούς.

Saturday, 18/12/2010 & Tuesday 04/01/2011

“I was lost along the way, so let me spend the night here”
A workshop/discussion in two parts, with art historian and curator Thalia Stephanidou, as well as new artists.

__________________________________________

Σάββατο 18/12/2010

"Here & Now Happiness"

Performance της Μαρίας Παπαχαραλάμπους με συμμετοχή της φοιτήτριας της Σχολής Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης Πουλχερίας Παπαχρήστου

“Here & Now. Happiness”

A performance by Maria Papacharalambous, with the participation of Poulcheria Papachristou, student at the

Thessaloniki School of Fine art.

_________________________________________

Σάββατο 18/12/2010

"Happiness Runs"

Ο Γιάννης Κοσμίδης των Verbal Delirium παρουσίασε συνθέσεις του για πιάνο και φωνή. και οΑντώνης Μποσκοίτης διάβασε κείμενα του για την ιστορία της ευτυχίας ως έννοιας σε μια κοινή ειδικά σχεδιασμένη περφόρμανς

Saturday, 18/12/2010

“Happiness Runs”

Yiannis Cosmidis, of Verbal Delirium, presented his own compositions for piano and voice. Also, Antonis Boskitis read his own texts on the history of happiness as concept in a common, specially designed performance.

____________________________________________

___________________________________________

____________________________________________